50 dagen op reis, mooier kan je het nieuwe jaar niet beginnen lijkt me.
Op naar New Zealand
Met een fijn ‘goodbye’ van de kinderen!
Op naar mijn geboortegrond. We zijn benieuwd wat deze reis ons zal brengen.
Ik heb besloten om mijn reisverslag te plaatsen als blog op mijn site!
Laat maar weten als je wat wil delen met me!
Eddie de Eagle
Ik neem je ook even mee in dit verhaal van een absurde 30 uur durende heenreis naar New Zealand.
De voor bereidingen waren goed gedaan, een lang genoeg geldende paspoort voor New Zealand en China, een internationaal rijbewijs. En waarbij we een half jaar geleden bij de ANWB waren en ons hebben laten inlichten over de stappen die verder gezet moeten worden. Zo vroeg ik of er een visum nodig was en hij liet zien op de site dat dat niet nodig was. Ik had zelf ook gekeken en zag dat dat klopte.
Het is 1 januari en we gaan ’s avonds vliegen maar ’s ochtends kwam er een bericht van Johannes, vriend en reisgenoot, binnen. Hij was al naar Australië gegaan voor een paar dagen voordat hij naar Auckland komt. Hij berichte mij dat we wel een visum nodig hebben. Dus heb ik de site bezocht en de gegevens van Marion ingevuld en een flink bedrag betaald. Nu was het wachten op de goedkeuring. Maar op 1 januari zal iedereen wel vrij hebben was mijn gedachte, om dat er niets binnen kwam. Dit kan ik op de tussenstop in China wel ontvangen en dan klopt het weer.
We werden afgezet en uitgezwaaid op Schiphol door de kinderen en kleinkinderen. Altijd weer een bijzonder moment net als 7 jaar geleden.
Op naar het vliegtuig, we hebben er zo’n zin in. Maar bij de instapbalie van Schiphol ging het bijna mis. Marion mocht niet mee, ik had mijn NZ paspoort en kan vrij reizen daar. Nadat ik hem overtuigt had, met gegevens uit mijn telefoon, dat het klopte wat ik gedaan heb mochten we toch mee.
We zaten goed in het vliegtuig en ik ging een filmpje kijken. Mijn oog viel op Eddie de Eagle. Het levensverhaal van Eddie die maar één wens heeft en dat is olympiër worden.
Je ziet zijn struggles, vastberadenheid en het enorme geloof dat het gaat lukken. Het vertrouwen en het niet opgeven is toch wel zijn ding.
Inmiddels komen we aan in China en daar gaan we door het eerste paspoort controle punt heen. Maar dat was dus even niet zo. Marion mocht niet door, het visum was niet verwerkt.
Ik probeerde internet verbinding te maken met wifi maar dat lukte niet, vele mensen hadden er al problemen mee. Dan maar mijn internet aanzetten dacht ik, voor dat ik het wist had ik al 60 euro verbruikt met berichten die binnen kwamen. Dus snel uit en weer in gesprek met één van de Chinese vriendelijke dames. Gevolgd door vele gesprekken met vele balie medewerkers die allen zeer vriendelijk waren.
We werden, na 1.5 uur, naar een ruimte gestuurd waar meerde gestrande personen zaten. Op een gegeven moment zegt een andere baliemedewerkers nadat zei internet op mijn telefoon heeft gezet. Dit door mijn vriendelijke aanhoudelijke vragen iedere keer. Dat Google in China niet werkt. Dus voor iemand die alleen maar met google werkt is dat dus lastig, heel lastig en vervelend. Mijn internet doet het dus niet en kan er ook niets verwerken.
Vervolgens zegt ze misschien kan je met Nederland bellen, dat zei dit voor je regelen. Toen dacht ik dat vertrouw ik aan onze zoon Stefan toe. Ik belde hem en vertelde dat we vast zaten in China en dat hij een app kan downloden en mocht invullen. Ik gaf de gegevens door en hing op. “Korte verbindingen maken omdat het beltegoed op gaat” ging alleen maar door me heen. Hij belde even later terug en vertelde dat hij een kopie van Marion paspoort nodig heeft. Maar hoe stuur je dat door, hij zei, na diverse opties benoemd te hebben, doe dat met WeTransfer. Zo maakte ik een foto en verstuurde hem naar zijn email. Ik moest een code invullen die op zijn telefoon moest binnenkomen. En ja hoor hij stuurde de code meteen door. Het was verzonden. Dus niet, hij kwam niet bij hem aan. Dus toen heb ik de bestandscode van WeTransfer naar hem toe gebeld via de voicemail. Via deze manier moest hij hem kunnen downloaden. Wat ik niet wist is dat hij met vele Ambassades aan het bellen was in Den Haag en New Zealand.
Druk was hij ermee, maar de uren versleten die dag. We hadden 8 uur overstaptijd en wat gaan we doen die tijd, vroegen we ons vooraf af. Maar de spanning liep meer en meer op. Ik had een enorme angst in mijn lijf gekregen en Marion ook natuurlijk. Gaan we hier nog wegkomen. Deze angst was vanaf het eerste stukje baliegesprek alleen maar groter en groter geworden.
Mijn lichaam begon zich anders te gedragen vanaf het eerste baliegesprek. Dit gevoel had ik nog nooit ervaren. Ik had dorst continu, ik droogte van binnen uit althans zo voelde dat. Gelukkig was er op 150 meter bij de toilet een kraantje met drinkwater. Wat ik me enkele dagen later besefte is dat mijn lichaam in een shock was beland.
Ondertussen zag ik mensen en gezinnen met een tijdelijke verblijfvergunning van het vliegveld af gaan en de stad ingaan. Maar dat wilde ik niet. Ik moest en zou vandaag vertrekken. Terwijl we aan een tafeltje zaten te wachten voel ik de steun van 2 gidsen, Merlijn en Churchill, die lieten mij blijken dat het goed komt. hierdoor had ik dat vertrouwen ook zo diep gekregen, dat het mij gerust stelde. Vertrouwen hebben in alles en iedereen dat is wat Eddie mij ook lied zien tijdens zijn film in het vliegtuig. Niet opgeven, niet opgeven en vertrouwen hebben dat kwam ook de gehele tijd door me heen.
En dat niet opgeven kwam als hulp op een geven moment binnen. Een bericht na enkele uren dat het visum rond was met de juiste code. Weer terug naar de balie en na veel invulwerk was het voor elkaar. Wat was ik blij dat ik de instapkaarten uit de machine zag rollen. We kregen de instapkaarten en konden door.
Inmiddels waren we al meer dan 4.5 uur bezig geweest en konden we in de rij gaan staan voor de volgende controle. En ja hoor we werden eruit gepikt we mochten in een aparte ruimte gaan zitten voor algehele controle. En dan denk je dat je er bent.
Na een half uur ging ik naar een beambte toe om te vragen hoe lang het nog duurde, maar ik werd naar mijn plaats verwezen, wachten! Maar na een 20 minuten kwam een douane bediende er aan met Marions koffer. Er zit een losse batterij in vertelde hij en die moet eruit. En dat klopte de reserve batterij was bij haar fototoestel blijven zitten. Nadat die er uit was mochten we verder. Wat was ik blij dat het een klein dingetje was.
Door naar de ‘scan’ balie. Daar werden we gescand en ook onze rugtassen. Bij Marion ging alles gelukkig goed. Hij zag bij mij iets, LEIKA, LEIKA, zei hij telkens in gebrekkig Engels en vroeg dat voor hem er uit te halen. Ik dacht dat hij sprak over een Leika batterij dus ik mijn tas leegmaken van baterijen. En mijn tas werd steeds leger en ging wel 3 keer door de scanner heen. De spanning liep weer op! En toen zag hij het, hij had een fout gemaakt er zat een lighter in de tas van mijn buurman die al weg was. Een aansteker zocht die dus. De stres was dus ‘achteraf’ overbodig maar erg aanwezig.
We konden verder en hadden nog een kleine 2 uur te gaan voor we het vliegtuig in konden. Wat een spanning hadden we doorstaan en wat hebben we gehuild van dat het over was en van de DIEPSTE ANGST die gevoeld mocht worden.
Vervolgens gingen we even onze tanden poetsen in de toiletruimte. Eenmaal klaar was Marion haar tas aan het inpakken in de grote hal naast de lange loopband. Vervolgens zegt een man in het Engels, ben je je geld kwijt? Dat ligt daar voor de loopband, 10 meter verder. Marion zegt nog dat is niet van mij, maar die man gaat verder. Marion pakt dat geld en we kijken rond of iemand wat zoekt. Vervolgens blijven we daar nog een half uurtje staan en zien dat het een behoorlijk bundeltje is van Amerikaanse dollars en een Chinees briefje van 100. Het geld hield Marion in haar hand zodat iedereen het kon zien. Maar niemand reageerde, vervolgens hebben we het meegenomen het vliegtuig in. Ik dacht dit is de beloning van het werk dat we met het visum hadden. De kosten waren daarmee volledig betaald…..
Met dank aan Eddie de Eagle die liet zien, dat vertrouwen en niet opgeven van je doel, zo belangrijk is.
3 januari 2025
We hebben de eerste nacht in onze Airbnb in Auckland om daaruit te vertrekken naar het noorden. Via Whangarei waar we een fijne tussenstop hadden reden we om het binnenwater van de oceaan heen om in Kohukohu te komen waar we 2 nachten verbleven.
5 januari 2025
Kohukohu is een heel rustig dorpje wat vroeger het omgekeerde was.
In dit gebied leefden de Kauri bomen en hier werden ze intensief gekapt, verwerkt en verscheept. Zware industrie dus, vele duizenden mensen werkten hier (150 jaar terug). 5 procent van de Kauri is nog over. De Kauri is volgens de Maori legende zeer verbonden met de Whale. En zijn pas volwassen bij 800 jaar. De Tana Mahuta is rond de 4000 jaar en betekent Lord of the Forest.
We hadden na onze reis veel last van keelpijn, hoestaanvallen en ik zelfs even zware koorts.
Maar we hadden mazzel met een kamer met dit prachtige weidse uitzicht. De opkomende zon over de inhammen van de oceaan. 
Gelukkig konden we wel even via de pont over om naar de Tana Mahuta te gaan. Het was fijn om weer even bij hem en zijn familie te zijn.
Onderweg zie je de prachtige natuur met ook oude herinneringen die boven komen van 7 jaar terug.
Toen we bijna zonder benzine bij een klein tankstation aankwamen. Het stationnetje is er nog en dezelfde auto’s stonden nog in de garage als toen. Hij mocht de tank weer volgooien, ook al was die veel duurder. 7 Jaar geleden was ik hen zo dankbaar, dus doe ik het graag.
7 januari2025
Inmiddels waren we gisteren alweer vertrokken uit Kohukohu nadat we uit ons bed gebrand werden door de opkomende zon. We hadden een geweldige host, een mooie spirituele vrouw die ook nog voor ons kookte.
Gisteren was een prachtige tocht naar Whangãrei een mooie havenplaats.
We kwamen door diverse stadjes, maar Kawakawa was toch wel heel kleurrijk, zelfs het openbaar toilet.
Eenmaal in Whangãrei heb je daar een prachtige waterval en een park met Kauri bomen. Wel eerst de schoenen ontsmetten voordat je het park ingaat. We logeerden we bij een kunstzinnige Maoriman die heel goed Nederlands sprak, Wal Reid. Hij heeft een paar liedjes op SoundCloud staan. Leuk he Airbnb. Hoe kan je het treffen. Na een gezellige avond en ochtend gingen we weer verder.
In Waihi Beach staat ons volgende bedje klaar. Super de luxe royale kamer met grote badkamer, we hebben nu al veel variatie gehad.
Maar natuurlijk zijn we ook een bee(n)tje in de oceaan geweest en even heerlijk geslapen op het strand. Wat kan dit ongelofelijk lekker zijn.
Nadat we vanavond de slechtste pizza ooit hebben gegeten, hebben we het mooiste uitzicht ooit gezien. Dit was op Bowentown in Waihi Beach. Als je ooit wil kamperen hier, zou ik je dit aanraden.
Morgen staat de weg naar Roturua op het programma!
8 januari 2025
We komen aan in Roturua en ik ben behoorlijk verkouden geworden. Pijn in de longen en heel veel hoesten vooral bij de airco en bij het praten. Toch zijn we naar het grote park Te Puia gegaan waarbij de Geisers en modderpoelen hun kracht laten zien. Ook zie je daar Carvers van Pounamu en Wevers van Flags.
Eenmaal in de Airbnb zitten we weer op een unieke plek. Een fabelachtig uitzicht op Lake Roturua en weer een Nederlandse gastvrouw. Mijn hoesten werd steeds erger, de gehele nacht lag ik te hoesten. Niet alleen voor mij vervelend maar zeker ook voor Marion. Het was zo pijnlijk geworden dat ik om 5 uur in de ochtend de alarmcentrale in Nederland gebeld heb. Na hun advies gehoord te hebben zijn we op zoek gegaan naar een dokter.
Vele telefoontjes naar dokterspraktijken hielpen niets, wel was er een privékliniek waar we heen konden. Het stond volgens de gastvrouw alleen wel bekend dat het heel duur was. Maar ik wilde van mijnhoesten en pijn af, dan heb je daar alles voor over. Na een zoektocht toch de kliniek gevonden en ja hoor ze konden mij helpen waarbij ik ook de tarieven te horen kreeg. Ik dacht, nou dat valt mee!
Na 2.5 uur wachten en voor onderzoek van een verpleegster kwam ik bij de dokter terecht. En ja hoor wat ik al dacht een zware longontsteking in mijn rechterlong. Antibiotica is wat ik kreeg en een hoestdrank en dat werkte na een paar uur al.
Aan het eind van de middag hebben we contact met Tikirau in de Marae bij het vliegveld van Roturua. Waarbij ik hem vertelde over mijn longontsteking. Met zijn vraag meteen of ik klaar was voor de Journey. Jazeker vertelde ik hem. De groep is geland en onderweg, maar ze zouden laat aankomen.
10 januari 2025
Na een goede nachtrust in ons Airbnb hebben we ‘s morgens voor het eerst contact met de groep. De groep was pas voor middennacht aangekomen in de Marae, dus nog een beetje brak.
Boodschappen doen en ontbijten in de stad staat op het programma. Met 3 auto’s gaan we achter elkaar aan en zien al wat mooie punten van Roturua. Punten die al stiekem op mijn lijstje stonden, maar door mijn ‘doktersbezoek’ niet aan toe kwamen. De oude Waka die daar ligt en waarvan ik een foto heb die mijn zus ooit maakte in 1981. Deze foto kwam ik sindsdien elke dag tegen in mijn kamer.
Een tocht naar Waikaremoana is een intense tocht door de oude natuur van Te Urewera. De wegen zijn niet geasfalteerd omdat dat een vervuiling aan de grond geeft. Dus het is een grove gravelroad met hier en daar wat kuilen in de weg. Diverse tussenstops maken we en krijgen we uitleg over het gebied van Paddy. Tevens lunchen we op een plek die ondersteund is door de Tuhoe gemeenschap. Een plek waar mensen een kans krijgen om zich te ontplooien, net zoiets als wat Jamie Olivier doet.
Na diverse uitstapjes van het bezichtigen van watervallen en uitzichten komen we aan op de Marae. We worden traditioneel met gezang ontvangen waarbij wij als groep de vrouwen voorop laten lopen. We lopen een beetje nederig naar het midden van het veld met het hoofd iets gebogen. Nadat we daar even stilgestaan houd het gezang op. Vervolgens mogen de dames op de achterste rij van de banken plaats nemen. Even later
mogen de mannen naar de banken lopen en vooraan gaan zitten.
Vervolgens staat er een man op die de Marae gemeenschap vertegenwoordig. Hij spreekt in Tuhoe ons toe, dit duurt minstens 15 minuten. Vervolgens neemt Tikirau onze Elder het woord over, ook in het Tuhoe. Je merkt dat het ook komisch is wat ze vertellen aan het gelach aan de andere kant. Ze vertellen elkaar over de reis die we gemaakt hebben en wat onze en hun verbindingen zijn. Alles gaat over de verbinding met elkaar zoeken en vinden, waardoor er meer vriendschap ontstaat.
13 januari 2025
We zijn inmiddels een paar dagen on track met de ‘Tuhoe Mana Motuhake’
Gisteren hebben we een wandeltocht van bijna 8 uur door de bush van Waikaremoana gemaakt. We begonnen met een boottocht naar de andere kant wat het meer. De mooie schoonheid van de natuur met haar bijzondere krachten voelden we binnen komen.
Pittige stukken zijn we tegengekomen. Marion die na 4 uur niet meer verder kon in verband met een heftige pijn in haar knie. Maar door de hulp van de groep en een paar wandelstokken kon ze verder. Op haar tandvlees bijtend ging ze verder, grenzen verleggend kan je wel zeggen. Stoppen was geen optie en ophalen kon alleen met een helikopter. Slepend met haar been ging ze verder met volledige steun van de groep.
Zwaar vermoeid maar opgeruimd kwamen we terug.
We hadden geluk dat ons avondeten al bereid was door Jennifer en wat was dat lekker.
14 januari 2025
Op naar de top van de Panakiri! Marion en Bram bleven achter ivm de stevige wandeling. En ja hoor daar gingen we 2.5 uur omhoog lopen over de boomwortels heen. Het pad van onze voorouders. Maar mijn longontsteking was nog niet over, ik slikte pas 4 dagen antibiotica. Maar mijn zuurstof ging niet meer naar mijn benen op een gegeven moment. Het alleen maar omhoog lopen koste veel kracht en dus zuurstof. Ik voelde dat ik de groep ophield. En na 22 minuten besloot ik te stoppen. Het was te zwaar voor mijn zieke lijf. Paddy zei tegen mij, de meeste mensen met een longontsteking liggen in bed en jij gaat de Panakiri op. Maar na wat rust en beraad ging ik toch verder.
Even later kreeg ik de wandelstok van Richard en dat hielp mij heel veel. Hierdoor hadden mijn benen het iets minder zwaar. Na vele rustmomenten en geduld van de groep kwamen we boven aan de top. Een prachtig uitzicht over Lake Waikaremoana was het cadeau!
Tijdens de tocht omhoog kwamen de gehele tijd de struggles van mijn jongste broer Paul tegen. Hij had 17 jaar geleden nieuwe longen ontvangen omdat de zijne niet meer werkten. Nu voelde ik even wat hij gevoeld heeft voor een lange tijd.
15 januari 2025
We hebben een reisdag richting Whakatane. Eerst hadden we een tussenstop bij een oud dorpje Wairoa. Daar was een winkelgebied en konden we shoppen, niet dat dat gebeurde op wat chips na! Maar koffie met wat lekkers in een hele oude bakkerij stond eerst op het programma. We zijn daar ook het museum in gelopen wat meer vertelde over de oude tijd van de Maori en de Kolonisten in dit gebied.
En nog even langs familie van Tikirau die toch op de route ligt en volgend jaar misschien in ons programma komt te zitten. 
En we worden nu in Ruatoki in de Tauarau Marae ontvangen en volgens de tradities en ceremonies met prachtige toespraken in Tuhoe. Dit is de Marae van Paddy en zijn familie. En ja er staat weer een heel banket met eten voor ons klaar. Veel te veel natuurlijk maar ze helpen gezellig mee met het meeste op te eten.
16 januari 2025
Mijn verzoek om een traditionele tattoo te ontvangen heeft Tikirau ingewilligd. Ik krijg een Kirituhi wat Skin and whrite betekend. Dit omdat ik een blanke ben. 
De neef van Tikirau die alweer 15 jaar tatoeëert volgens de ‘oude’ kennis, is een dagje in Whakatane, een half uurtje van ons vandaan. Het is een rommelige dag met voor sommige mensen een frustratie omdat er eerst wat anders op het programma stond. Maar hoe laat je je leiden of lijden zo’n dag. En dit gebeurde wel meer keren tijdens de reis waardoor je steeds meer in het nu kwam te zitten. De ontdekking van Rust!
18 januari 2025
Weer een paar lekkere onderdompel dagen gehad in de oude cultuur en de zeer oude natuur. We zitten nu in Ruatoki in de Tauarau Marae net onder Whakatane en maken uitstapjes naar omliggende gebieden en projecten. Wat fijn om te zien hoe ze vanuit hun cultuur vooruit denken en handelen. Alle projecten die ze doen moet ook in afstemming zijn met iedereen die daar woont of werkt. Zo worden de projecten gedegen gedragen en hebben ze garantie dat hun achterkleinkinderen er nog profijt van hebben. Een besluit hierdoor duurt wel heel lang, maar wat is tijd!
20 januari 2025
De laatste dagen bestonden uit healingen, flaxweven, samen koken, praten en lachen. Naar het strand gaan en zwemmen en waar ook weer historische plekken zijn van de Maori. En dan weer een loopvogel de Weka tegenkomen, die er gelukkig nu meer zijn, nu de native bossen herstellen. En dan een Kiwi plotseling horen, echt geweldig. Natuurherstel is wel hun ding. 
De volgende dag met een snelle boot en zwemvesten aan, de rivier opvaren naar heilige plekken waar European niet komen. Mooie wandelingen maken via smalle trails. Wat een magische helende energie is hier. Ik merk dat mijn longontsteking en vermoeidheid snel beter gaat in deze oude en magische natuur gaat het helen door de kracht van Te Urewera waar vele Maori hun heling vonden.
De trip was mooier als op foto’s of film te zien is. Misschien kan de beste filmmaker ter wereld dit wel overbrengen. Waanzinnig dat we dit mochten meemaken!
De kracht van Healing is hier zo aanwezig, bijzonder is hoe snel de genezing van mijn longontsteking ging. Je voelt en ziet de oude Lemurische energie hier zo aanwezig1
21 januari 2025
Het afscheid van de groep is gekomen, de meesten gaan naar Auckland maar wij gaan door naar Gisborne.
22 januari 2025
Gisborne is helaas een beetje vervallen stad, wat zal het mooi zijn geweest voor de grote winkels en het internet er nog niet waren.
We hebben genoten van de vele natuur en bezienswaardigheden die we onderweg tegenkwamen. Met lunches en koffie breaks, uit onze box, op stille stranden op de hoge golven na.
We belanden we in Waipatu waar we een leuke tiny house hebben met allemaal fruitbomen om ons heen. Wat hebben we een heerlijke pruimen en citroenen geplukt.
23 januari 2025
Vandaag hebben we een mooie tour gemaakt naar de Gannet Colony, de Jan van Gent vogel.
Vanuit de verzamelplaats gingen we de bus in. Met een gemixt gezelschap gingen we 1 uur heen in de 6 wiel aangedreven bus. Dus langzaam rijden was hier het geval. We gaan door een prachtig landschap waar je normaal niet kan komen. Met wegen waarbij de volle lage versnelling van de motor soms aangaat, je hoort hem dan gieren. Een uur hebben we de vrijheid om daar te genieten en te fotograferen. Wat was dat mooi om zo redelijk dichtbij bij deze kolonie te mogen zijn en ze te fotograferen. Mijn camera ging ook helemaal los 😉
De Jan van Gent kolonie, de grootste kolonie op vaste wal is me verteld.
Bijzonder om ze zo dichtbij mee te mogen maken. De oudste jonkies waren 10 weken oud.
En je blijft maar foto’s schieten, het perfecte plaatje zal er wel bij zitten.
24 januari 2025
Als slingerend door de hoge heuvels en bergen met alleen maar native natuur om je heen. Zijn we gisteren aangekomen in Wellington.
We hebben de langzame route genomen door de vele natuur en schapenvelden. De oude gebouwen, soms verlaten, zien er nog prachtig uit. Net als alle oudere schapentransportplekken die je nog veel tegenkomt. Soms zie je op die plekken ook de wijngaarden ontstaan. In de bergachtige weilanden worden nu steeds meer pine trees geplant waar voorheen de schapen stonden te grazen. Een mooie verandering voor onze natuur.
Natuurlijk kwamen we ook een prachtige maar bijna droge waterval tegen de ‘Waihi’ waterval.
En dan ondertussen kom je op een oud houten bruggetje waar je overheen mag rijden. Prachtig hoe de tijd hier soms zo langzaam gaat en zelfs even stil staat.
26 januari 2025
Ons doel was om in het weekend in Wellington te zijn, we waren uitgenodigd door mijn nichtje Malaika die daar woont. En zo werden we verrast zaterdagavond door haar op een concert in het park van Wellington. Je mocht zelf je drankje en picknick spullen meenemen. Heel gezellig en relaxed ging het er aan toe. Na mate het donker werd ging de lichtshow ook aan. Heel mooi om te ervaren. Met zelfs een optreden aan de andere kant van het park in een klein koepeltje.
En ‘s morgens vroeg uit de veren om even naar de top te lopen. Een stevige klimmende wandeling voor een Hollander. Dat valt je soms wel tegen hoe mijn benen niet gewend zijn om omhoog te lopen.
Maar wat een prachtig uitzicht, over de stad en naar de Marlborough Souds. Daar varen we morgen ook 4 uur doorheen, om uit te komen in mijn geboorte dorp Blenheim.
Natuurlijk hebben we ook even gezwommen in de ijskoude zee van Wellington. Ik heb deze dagen de stad van de mooiste kanten gezien geloof ik. Met al zijn mooie huizen in de oude straten, we hadden een goede en gezellige gids aan Malaika. Maar de bonus was dat we Willem een nieuw familielid mochten verwelkomen. De zoon van mijn nichtje Paris en haar man Nick. Toch heerlijk zo’n mannetje ‘Willem’ van een paar dagen oud met trotse ouders te mogen ontmoeten.
30 januari 2025
Een paar dagen geleden zijn we vertrokken met de boot naar het zuidereiland. Het was regenachtig weer met harde wind. Vanwege het weer mochten we niet het dek op en moest iedereen binnen blijven. We schommelden ruim 3 uur lang door de Cook strait, de zee tussen de eilanden. En de laatste 2.5 uur mochten we aan dek en konden we genieten van de Marlborough sounds. Bijna 2 uur later dan gepland komen we aan in Picton.
Nu door naar Blenheim naar familie, die zaten te wachten met eten. Een geweldig onthaal hadden we. Diverse wijnen van de familie geproefd en vele oude herinneringen opgehaald. Het leuke ook was dat in het trappenhuis ook de schilderijen van mijn Opa te zien waren. Luke en Deidre zijn geweldige hosts en we hadden ook een mooie kamer met openslaande deuren met een waanzinnig uitzicht.
De volgende dag zijn we op pad gegaan met een bloknoot vol aan adviezen voor onze verdere reis. Maar eerst naar mijn oude huis, kijken en voelen hoe die erbij staat. Ik kan je zeggen dat voelt heel bijzonder.
Eerst naar de Maxwell Road waar het huis staat waar ik gewoond heb. Helaas staan er nu behoorlijke schuttingen omheen waardoor het moeilijker te zien is.
Zo ook naar de St Mary Church waar ik mijn broer, zus en al mijn neven en nichten gedoopt zijn. En mijn ouders ook getrouwd zijn.
Er hangen grote houtsnijwerken met alle namen van iedereen die daar gedoopt is sinds 1856. Toch leuk dat je naam erbij staat.
Wat was ik blij dat de church open was!
Toen naar de slagerij waar mijn vader gewerkt heeft. We kochten wat vleeswaren en lieten de oudere verkoopster een foto zien uit de tijd van mijn vader. Ze riep meteen de eigenaar Mike, die zag me staan en herinnerde mij nog van een korte ontmoeting 7 jaar geleden. Hij zei meteen ik heb ook een foto van je vader in een boek staan. Leuke foto die ik niet kende en de naam van mijn vader stond er mooi fonetisch bij geschreven.
Na een rondleiding door de werkplaats en aan veel mensen te zijn voorgesteld. Kregen we nog wat oude verhalen te horen. En nadat we afgesproken hebben dat wanneer we nog eens terug komen we een biertje gaan drinken en gaan BBQ’en.
Toen op zoek naar het oude geboortehuis waar vele kinderen van Blenheim geboren zijn. Na wat rondrijden en vragen hebben we hem gevonden. Wat voelt dat bijzonder dat je daar zomaar even kan rondlopen. Het is trouwens nu, een bejaardenhuis.
Nadat we nog even thee hadden gedronken bij mijn nichtje Hannah gingen we verder naar Kaikoura.
Dit is misschien wel het mooiste stukje weg aan de oostkust van New Zealand. Je rijd langs de oceaan en onderweg kan je vele zeehonden en hun jongen spotten.
W H A L E
Aangekomen in Kaikoura en ingecheckt voor de boottocht gaan we aan boord. Het zou zwaar weer zijn vertelden ze. En dat was het, enkele mensen werden zeeziek. Maar de zon scheen en het water was prachtig blauw met mooie golven. Zeebenen waren echt nodig, met name als je fotografeerde.
Nadat we vele dolfijn gespot hadden die dansten en sprongen door het water. Ging de tocht verder naar de Whale. En ja hoor er is er een gevonden, rustig liggend kunnen we hem op afstand bewonderen. Vele mooie uitademing hebben we gezien waarbij de regenboog soms zichtbaar was.
“Opgelet” werd er omgeroepen hij gaat duiken. Maar alles wat er gebeurde hij ging niet duiken. Hij verdween gewoon en dat was zeer ongebruikelijk en nadat we 10 minuten gewacht hadden en de kapitein besloten had om terug te gaan. Werd de Whale, 300 meter verder ineens gespot. Daar snel heen en ja hoor daar lag die. Nadat we er 10 minuten stonden te genieten zei de kapitein weer “opgelet”. En ja hoor daar ging die een prachtige duik het diepe water in. Ik was zo blij als een kind dat ik dit mocht meemaken en ook nog kon fotograferen.
Eenmaal aan wal gingen we naar mijn volgende nichtje Renee met haar man in Kaikoura. We hadden een gezellige avond en Anthony haar man nodige ons uit om de volgende ochtend mee te gaan naar zijn school. Hij is daar leerkracht en heeft Maori bloed in zich en zet zich in om deze taal levend te houden. Hij was een spreker in de mooie en traditionele ceremonie en wij waren ere gasten. Zo zat ik dus vooraan tegenover het schoolbestuur en alle nieuwe leerlingen van het voortgezet onderwijs. Mijn Maori taal is weer wat opgehaald. En wat was het weer gaaf dat we traditioneel binnen gezongen werden met al haar mimieken en uitdrukkingen.
Nu door richting Christchurch, daar in de buurt woont weer andere familie. Odette ontvangt ons heel fijn en hartelijk en voor we het weten liggen we in het grote zwembad. Genietend van haar huis en prachtige tuin met een groot uitzicht op onder andere de paarden hebben we een gezellige avond.
De volgende dag even Christchurch in en zien hoe het veranderd is na ons laatste bezoek 7 jaar geleden en de aardbeving van 2011. En ja, er is veel gebeurd en er hoeft relatief maar weinig nog te gebeuren qua gebouwen.
Een gezellige binnenstad met ook een leuke en lekker foodhall. We hebben daar een heerlijke pie gegeten. En op een terrasje bij de, nog verder te restaureren, kathedraal gezeten met een wijntje en een kiwi corona!
De leuke optredens van goede straatartiesten en gezellige kraampjes zijn er door de stad heen. Zo ook diverse mooie Pounamu kraampjes gezien. Natuurlijk hebben we ook het een en ander daar aangeschaft bij een Maori carver van het New Zealandse Greenstone.
Nu staat de reis naar de westkust op het programma, door de Arthur’s pass heen.
Ohja, gisteravond nog even een klein vogeltje bevrijd uit het huis. Die was al even binnen.
2 februari 2025
Een rustige dag voor in het vooruitzicht, althans zo leek het vanmorgen.
Eerst naar Hokitika, de voeten in de zee en koffie drinken. Om vervolgens een opname van een Deephealing meditatie maken voor enkele volgers. Dat voelt op deze plek heel kloppend. En op naar de volgende bestemming.
Toen kwamen we in een bospad met alleen maar native bomen struiken en planten om uit te komen in een oud goudmijnen meertje. Prachtig en wat een rust. En weer doorrijden en met de lunchtijd zaten we aan een prachtige kampeerplek aan het water. Vervolgens kwamen we in Ross een oud goudzoekers dorpje waar nog veel te zien is. Vervolgens kom je een dorpje tegen met leuke winkeltjes tegen. En dan rij je over een brug over en zie je prachtig azuurblauw water. Dit was een trigger voor me, die mooie kleur van het water. Via een zijweggetje hebben we het water voor 2 kilometer gevolgd en dan is daar een oude spoorbrug. Prachtig hoe die oude pijlers daar staan in dat magische azuurblauwe water.
Er staat een man bij een kraampje en ik zeg hem gedag. Hij praat terug en vraagt of we uit Holland komen. Wat heb ik toch een goed accent. Hij staat bij een infopunt, alleen een infopunt voor helikopter vluchten. En we raken aan de praat.
Na wat vragen worden we geïnteresseerd en met een korting gaan we over de brug. En zo zit je een uur later in een helikopter op de Franz Josef Glasier. Een prachtige en indrukwekkende beleving kan ik je zeggen.
Wat een indrukwekkende beelden zijn er bij de herinneringen weer vandaag toegevoegd.
3 februari 2025
De route was maar 218 kilometer rechtdoor en op het laatst rechtsaf volgens de TomTom. 3 uur stond er voor. Maar het werden er bijna 9.
Eerst een wandeling van een half uur wat 1.5 uur werd door de vele mooie uitzichten waar we van mochten genieten. Het beroemde reflexion lake heeft weer mooie plaatjes opgeleverd bij me. Met een uitzicht op mount Tasman en mount Cook ook wel Aoraki genoemd. De wolken prikker, de hoogste berg van Aotearoa.
Vervolgens hebben we vele rivieren en honderden ONE DRIVE ROAD bruggen verslagen. De één was mooier of veel langer dan de andere. En vele van hen gingen over het magisch azuurblauwe water van de bergen heen.
Ondertussen waren we op de Haast Pass aangekomen en er word genoemd dat dit de mooiste weg is van NZ. De weg is fantastisch, de natuur is zo ongerept de bergen staan vol met native bomen, zo vol dat het bijna mos lijkt op een afstand.
Diverse uitstapjes hebben we naar de kust of rivieren gedaan. Het was te verleidelijk, je kon gewoon niet doorrijden. Ook een waterval bezocht en één overgeslagen. In het begin daarvan stond er een hole boom en Marion ging erin staan en ik maakte een foto en ja hoor. Een hele zwerm sand flies op mijn benen en armen, snel weggeslagen en weggegaan. Ik ben hier niet om opgegeten te worden en dagen last te hebben van de jeuk (wat toch gebeurde).
Na 200 kilometer geen winkels en tankstations gehad te hebben zitten we weer in een prachtig Airbnb met een ondergaande zon en een verliefd paar zingende krekels. Die elkaar toe tjilpen op bijzondere melodieën.
Met ook de kwart volle maan die aan het zakken was achter de berg wat weer een bijzonder beeld geeft.
4 februari 2025
We gaan verder door naar het zuiden en hebben afgesproken om bij een ander nichtje van me te gaan in Wanaka. Marieke en haar man John hadden ons uitgenodigd voor de lunch. Ik had haar nog nooit ontmoet maar je voelt meteen de familieband. Het was weer een warm welkom. We hebben veel met elkaar gedeeld en gelachen. En na een lange lunch zijn we verder gegaan. Helaas gingen zij die nacht juist op vakantie, anders waren we er veel langer gebleven. Toch maar weer terugkomen over een paar jaar!
5 februari 2025
Even een toeristische dag in Queenstown waar onze volgende Airbnb is. Terrasje zitten, het water in, de mooie winkels bekijken. Genieten van het Chinese Nieuwjaar. Ik vermoed dat een derde van de toeristen nu uit China komt.
Even met mijn vriend op de foto!
Mooie uitzichten van paragliden, toeristische bootrace een parade van een diversiteit aan mensen. Een actieve stad.
En de enorme warmte van 29 graden met een brandende zon, met een dun ozonlaagje.
En dan Queenstown by sunset, optredens van straatacrobaten, fijne drukte en erg gezellig.
Maar ook nog last van de sandflys van en paar dagen geleden. Die behoorlijk in grote getalen kunnen steken. Maar hier hebben we de juiste medicatie hiervoor gevonden wat meteen zijn werk deed.
7 februari 2025
En dan heb je weer 2 dagen achter de rug. En ik vermoed voor meer dan een week aan herinneren. Van Queenstown gisterochtend met 14 graden vertrokken en onderweg werd het zelfs 12 graden (woensdag was 29 graden). Het bijzondere is dat we aldoor mooi weer hebben. De zon reist met ons mee en de regen gaat voor ons uit en komt achter ons aan. Zo hebben we een mooie combi met de weergoden in onze pocket.
Even een tussenstop bij het oude stationnetje van Lumsden. Dit wordt nu ook gebruikt voor backpackers en reizigers met kleine campers.
Op naar Invercargill en omdat het Een nationale feestdag was, waren alle winkels dicht. En het stadje levenloos.
Dus door naar Bluff, een mooi uitzichtpunt met bordjes naar bekende wereldplaatsen. Bordje Hilversum werd net vervangen helaas.
Maar er waren ook honderden motorrijders die een tour deden ter ere van The Wolds Fastest Indian was. Ik had er nooit van gehoord, maar zij wel dus. Hierdoor was er veel politie in het gebied en mocht ik zelfs op 2 verschillende plekken en tijdstippen een alcohol test doen, gelukkig goed!
Vandaag hadden we de reis naar Dunedin normaal 2.5 uur. Maar we hadden de toeristische route, 9.5 uur, langs de kust en weer veel gezien zoals:
Waipapa lighthouse, Slope Point het diepste punt van NZ. Tevens een belangrijke plek in de geschiedenis ivm James Cook. Dan de waterval van MC Lean Fals een bizar mooie waterval. En ook niet goed te fotograferen om het volledig te laten zien. Daar in de buurt licht, met beperkte toegang, ivm het getijde, de Cathedral Cave. Zeer mooie grot in/aan de zee waar de golven mooi binnenkomen. Een heerlijke energie. Doet een beetje denken aan Merlin’s Cave bij Tintagel in Cornwall.
En als toegift was er de Nugget Point Lichthouse. Misschien was het vandaag wel Windhouse Point zoveel wind vanuit de zuidpool die binnen kwam. Zon, zee en frisse wind was het dus. Machtig mooi om te zien en te ervaren. De mooiste wandelingen naar alle plekken toe in de prachtigste rainforest gebieden met grote klimpartijen trouwens. Wat was het weer genieten.
Komen we bij onze Airbnb om 7 uur aan, we zouden ook mee-eten. Zit er een gezellig internationaal gezelschap op ons te wachten. Met een heerlijke maaltijd genoten we van elkaars verhalen met lam slowcookt.
De volgde ochtend dronken we koffie op het terras in het zonnetje. Voor ons gewoon geworden maar het was voor het eerst sinds een lange tijd dat zij buiten in de zon konden zitten, wat een mazzel hebben we toch.
8 februari 2025
MOERAKI BOULDERS
Al vele jaren stond dit op mijn lijstje om te zien en te voelen. En gisteren was het zover. 20 Jaar terug wist ik nog niet dat de mooie plaatjes die ik van de Moeraki Boulders zag op internet dat ze in New Zealand lagen.
Je maakt snel contact met ze (zeker wanneer je erop zit) en ze helpen je diep te zakken in je vuur en creatie kracht. Een prachtige Draken energie.
Er zijn mensen bij die het de Stonehenge van New Zealand noemen. Er liggen gigantische bolvormige stenen verspreid over Koekohe Beach aan de kust bij Moeraki.
De mooie legende van de Moeraki Boulders!
Volgens de Maori legende zijn de rotsblokken wat er over is van een schipbreukeling van een kano genaamd de Araiteuru.
Nadat de Araiteuru in de problemen kwam bij Shag Point zouden er kalebassen, kumara’s en palingmanden aan land zijn gespoeld en na verloop van tijd de grote rotsblokken hebben gevormd die je vandaag de dag ziet. Wanneer je Maori’s hoort praten over de “draken eieren”, “aalpotten”, “reuzengalstenen”, “reuzengobstoppers”, “alienhersenen” of “de bowlingballen van reuzen”, dan bedoelen ze in feite deze bijzondere ronde rotsblokken.
Het was een drukke plek en het was lastig om mooie foto’s te maken zonder anderen. Dus in de avond gingen we even terug in alle rust, de zee had weer veel van het strand schoongespoeld. Het was magisch geworden!
9 februari 2025
Gisterochtend zijn we vertrokken uit Moeraki en naar Cromwell gereden. Dit ging langs de Waitaki river en op een gegeven moment over de Lindis Pass.
We kwamen onderweg weer leuke dorpjes tegen met gezellige koffiehuisjes. Maar ook een oude blacksmith, 150 jaar oude smederij, daar hebben we een leuk souvenir gekocht. Het rook er heerlijk net als de smederij van mijn Opa die vroeger als smit in Muiden werkte.
Op een gegeven moment kwamen we bij hoge rotswanden met oude muurtekeningen, voor wat ervan over is, van de Maori’s.
Voor de rest reden we langs diverse stuwdammen. Het huidige Cromwell bestaat sinds 1990 doordat het oude dorp een stuwmeer is geworden. Dus dat dorp is verdronken en is er een nieuw dorp verrezen.
Vanmorgen zijn we eerst op zoek gegaan naar een mooi punt op de Nevis Road op advies van mijn nichtje Hannah. De hoogste en mooiste weg van NZ waar zij getrouwd was. Een gravel weg die uitmondde in een 4×4 pad zonder keerpunt. Dat werd teveel na 400 meter.
Dus daar kwam de challenge van de dag. Achteruit terug met soms maar 15 cm aan iedere kant en vol met gaten en kuilen. Tevens een grote Black Angus stier die op de weg liep!
Marion liep vooruit, eigenlijk achteruit, om de weg te wijzen. En dat is een fijne relatie training, maar we zijn met vlag en wimpel geslaagd. Het was een behoorlijke struggle moet ik zeggen.
Toen door naar Twizel het volgende Airbnb appartement (genoemd naar Twijzel). Maar we kwamen nog een mooi punt tegen waar we naar toe getrokken werden. Weer 2×10 kilometer gravelroad met gaten in de weg maar je kon gemakkelijk 25 kilometer per uur rijden. Toen kwamen we aan bij Clay Cliffs. Het deed een beetje denken aan de Orgelpijpen in Zuid Frankrijk waar we vorig jaar waren. Alleen was dit harde kleigrond met allemaal keien en stenen. Toen ik het een stuk beklommen had en even zat uit te rusten. Kwamen ineens allemaal stenen naar beneden langs me heen gaan.
Maar een mooie en serene energie is daar, een soort van weer geboren mogen worden voelde het. Vernieuwd kan je ook zeggen.
Onderweg kwamen we ook hele velden met Merino schapen tegen. Maar daar konden we niet stoppen om ze te fotograferen. Uiteindelijk lukte het wel bij een kleiner boerderijtje. Dat zijn de producers van mijn nieuwe shirt en handschoenen.
En nu heerlijk in de royale Airbnb met een gigantische tuin genieten van de zon en het warme weer.
Morgen naar de New Zealands Alps, de Aoraki, de wolken prikker, zoals de Maori hem noemen. De Mount Cook dus, de hoogste berg hier van bijna 4000 meter hoog.
11 februari 2025
Gisterochtend stond de wandeling bij Mount Aoraki (Mount Cook) op ons programma. We werden geadviseerd door onze gastheer Bruce, vroeg te vetrekken. 7 uur zei hij, dat werd uiteindelijk 8 uur, ivm de enorme drukte van grote groepen mensen op de dag. Zo kon je meer genieten vertelde hij.
Om 9 uur kwamen we aan en hebben de route aanwijzing gevonden. Voor de gewone wandelaar is het 3 uur lopen met kleine hellingen. Wij deden er natuurlijk ruim 4 uur over, genieten van al wat je ziet en voelt. Het begon licht bewolkt met 11 graden maar het werd zonnig met 21 graden. Dus er gingen steeds meer laagjes uit en kwam de smeerbare zon bescherming uit de tas.
Maar wat een prachtig turquoise water is het wat er door de wilde rivieren draaft en de meren vult. Zo’n kleur water vind ik uniek en onbeschrijfelijk.
Uiteindelijk komen we aan bij het laatste stukje van ons pad en kunnen we niet verder. De Mount Aoraki heeft haar sluiers aan de kant geschoven voor ons. Wat was iedereen blij dit te mogen zien. Tijdens het foto’s maken was ik zo blij dat het windstil was de weerspiegeling was prachtig in het water. Nadat ik klaar was met mijn foto’s maken, kwam de aangename wind en was de weerspiegeling vertrokken. Wat een mazzel hadden we weer om dit zo te mogen meemaken.
De wandeling terug naar het beginpunt was druk. Veel mensen, op hun heenreis, die achter elkaar liepen in een treintje. Wat hadden wij een geluk dat we vroeg waren, bedankt Bruce voor je advies.
Tijdens de terugtocht met de auto kwamen we op een uitzicht punt. Het turquoise water van Lake Pukaki met Mount Aoraki op de achtergrond, waanzinnig mooi.
Moe en voldaan komen we met de dagelijkse boodschappen bij onze Airbnb terug. De gastvrouw Jo vroeg hoe het was, even een potje thee erbij gehaald. Toen net weer alleen zaten kwam gastheer Bruce terug van werk, hoe was het zei hij en meteen daar bij wil je een koud biertje. Dus zaten we weer gezellig wat verhalen door te nemen.
Weer een bijzondere dag.
12 februari 2025
En dan ga je er een rustig dagje van maken. Maar er gebeurt altijd wel wat zoals weer bergen en heuvels die je energetisch raken. Plekken die je denkt te gaan bezoeken die nu gesloten zijn. Maar hierdoor kom je ineens op de berg Mount John. Altijd leuk natuurlijk en 1037 meter omhoog rijden ook. Veel stuurwerk met al die haarspeldbochten en wat was ik blij met deze automaat.
Een gigantisch telescopen terrein is het, met een uitzicht zo mooi. Je ziet Lake Tekapo in haar turquoise wateren. Maar ook de grote steppen die er zijn, alsof je in Mongolië bent.
De grote gesteentes in de vele velden raken met iedere keer diep. Ze zien er een beetje uit als brokken toermalijn.
Dan kom je in een supermarkt met wel het mooiste uitzicht vanuit de winkel op Lake Takapo.
En even later komt er toch die duik in Lake Tekapo voorzien van het smeltwater van oa Mount Aoraki.
En dan de overnachting op een bijzondere plek in een shepherd hut. Oude materialen, auto’s, borden en zware eettafels. Mijn vader zou hier genoten hebben.
Wij ook trouwens! Twee alpacas lopen hier onder andere rond net als een kip. De kip kwam gisteren binnen toen we aan het eten koken waren en bleef gezellig kletsen.
De volgende ochtend schijnt de zon weer door de wolken heen en we rijden weer naar de kust.
14 februari 2025
Met lichte bewolking en lichte zon en 16 graden zijn we opgestaan. En al snel werd het weer heel zonnig en warm 21 graden ++
En na 2.5 uur rijden van Timaru, waar ik gisteren nog even in de zee gezwommen heb. Hebben we de saaiste rit sinds 6 weken gehad die richting Christchurch ging.
15 februari 2025
We zijn weer aangekomen bij mijn nicht Odette. Ze woont heel mooi met veel ruimte om haar heen. Het heerlijke zwembad met waterglijbaan is geweldig leuk en verfrissend. Het is zonnig en warm met een hele harde wind. We hebben heerlijk meegeholpen in haar tuin, die vraagt veel aandacht omdat die zo royaal is. En plotseling is er een stroomstoring. Er was een boom omgevallen ergens in het gebied bovenop een elektra kabel die daar in de lucht hangen. Na een halve dag was het weer opgelost, dit gebeurd vaker vertelde Odette ons.
Die avond gingen we naar de bioscoop in de stad. Normaal niets bijzonders behalve dat je ook je eten kan bestellen wat tijdens de film bij je wordt gebracht. Zo zaten we naar de film van Bob Dylan in zijn jonge jaren te kijken met op een gegeven moment een broodje hamburger tussen mijn kiezen. Het waren zachte leren stoelen die ook voeten steunen had die elektrisch omhoog gingen. Zo heerlijk zitten/liggen in een bioscoop heb ik nog nooit gedaan.
Christchurch is een mooie stad aan het worden na de verwoestende aardbeving. Nog maar een paar plekken in het centrum zijn in constructie zoals de kathedraal. Nog even wat mooie plaatjes geschoten, wat een verschil met 7 jaar terug.
16 februari 2025
Op advies van Odette gaan we nog naar Akaroa en wat waren we blij met haar advies. Zo’n mooie tocht prachtige wegen met haarspeldbochten en uitzichten die waanzinnig waren. En dan ook nog eens de hoogte in waarbij we door de wolken gingen en 5 minuten later weer zin de zon zaten. De walvissen werden hier ook bejaagd vanaf 1850, vele oude historie verwijst hier nog naar.
Ook kwamen we een Maori museum tegen met de grootste hoeveelheid van Waka’s van de wereld. Waka’s zijn de kano’s waar ze de zeeën en rivieren bevaarden. Tevens hadden ze een grote hoeveelheid aan Pounamu en vele oude attributen.
18 februari 2025
Nog even een binnenlandse vlucht vandaag naar Auckland.
En een dagje van de grote stad genieten met John en Sue!
22 februari 2025
De laatste dagen waren ook intensief, gezellig, liefdevol en verbindend met familie. Dank je Odette
Vanuit Christchurch zijn we woensdagochtend vroeg (local time) op het vliegtuig gestapt van NZ Airlines naar Auckland.
Daar werden we opgepikt door mijn neef John en zijn vrouw Sue. Ze namen ons mee met de boot om te lunchen op zee in de buurt van Waiheke Island.
En weer zat de blauwe lucht aan ons gekleefd. Op het moment dat we op zee zaten zagen we het regenen in Auckland. En zo ging dat 7 weken lang eigenlijk. Wat is dat fijn om zo de intense en mooie reis te eindigen. Gezelligheid, warmte en veel plezier hadden we met ons vieren. Wat wil je nog meer, een lekkere lunch, wijn en goed gezelschap midden op de zonnige zee.
En dan hop naar het vliegveld de rij in vol met Chinezen vervolgens het vliegtuig in, een andere dan geboekt helaas en op naar Guangzhou. Daar 8 uur wachten, zonder internet. Wij zijn daar helaas van geblokt. Een beetje slapen, veel wandelen en mensen kijken, dat was de dag.
Vervolgens het geboekte vliegtuig in, waar ik wel beenruimte had en op naar Amsterdam. De zon vloog met ons mee, de laatste 24 uur is het niet donker geweest.
En ja hoor de kinderen en kleinkinderen stonden ons op te wachten. Wat is dat toch geweldig dat we dit mogen meemaken.
En nu weer in het ritme komen.
Wat een intense reis was het, met vele uitdagingen en confrontaties in het begin van de reis. Het vertrouwen in het grotere geheel is nog meer toegenomen en het was al groot. We zaten zo diep in onbewust vertrouwen dat er veel op ons pad terecht kwam. Wat was dat mooi hoe alles en ook het mooie weer met ons meewerkte. Op het laatst zei ik telkens, het lijkt wel of de zon aan onze kont geplakt zit. Het was namelijk de slechtste zomer sinds lange tijd in NZ. Maar overal waar we kwamen ging de regen of de zware bewolking weg en ging de temperatuur omhoog en kwam de zon tevoorschijn.
En net voor de landing op Schiphol ging de verlichting in regenboogstand, toch een mooi gebaar van de China Southern Airlines.
Ik had het moeilijk met het landen hier in Nederland. De drukte van huizen, mensen auto’s en het wegennet kwam behoorlijk op me af. Inmiddels gaat dat gelukkig wel weer beter, maar ik droom wel terug zo af en toe!